Zondag avond dacht hij me in zijn huisje te vinden nadat hij van zijn werk thuis kwam.

Ik maakte een schatkaart en een briefje om te vragen of hij koude biertjes uit de koelkast wilde meenemen.

De kaart bracht hem naar zijn prinses.

Ik wachte in het park op hem met een salade, focaccia en veel zon.

Hij vond me snel, kuste me en noemde me een kleine romanticus en daarna genoten we van het eten en elkaar.

Gisteren in Armelisweerd, een picknick met Anna.

Zelf gebakken zwarte bonen koekjes, biologische pruimen en baba ganoush.

Koude thee met citroentjes.

Het regende een klein beetje, maar dat maakte niet uit.

We praatte over onze aankomende avonturen, over dat we elkaar gaan missen.

En we maakten een madeliefjes krans voor in mijn haar.

Daarna gingen we snel naar huis, het waaide hard en de zon liet zich niet meer zien.

Verstopt, ver weg achter de wolken. 

Meneer Celsius maakte een gekkie van mij vorige week, ik deed veel vreemde dansjes.Yannick's ouders zijn 40 jaar samen gelukkig en namen ons mee naar een heel warm eiland om dat te vieren.
We genoten van de zon, van elkaar.
Het maakte me gelukkig om zo veel mooie gekleurde bloemen te zien.
In tuinen, op balkons en gewoon aan de zijkant van de wegen.
De enorme cactussen die leken op bomen.
De palmbomen die de kleine hummel van Yannick's zus maar bleef aanwijzen.

We reden een dag lang rond in een Jeep op het eiland.
Bekeken de steden, de natuur. Ons haar waaide in de war, onze hoofden leeg.
Een paar dagen later nam ik met Yannick nog een keer een bus naar een andere stad.
Met onze handen in elkaar liepen we door de warme Spaanse straten.

Onze buiken konden niet zo goed tegen het kraanwater en een nacht lang moesten we afwisselend overgeven in de badkamer (de meest romantische nacht ooit werd toen een feit :)).
De dagen erna kroelden we samen op de bank buiten in de tuin en aten we bergen kiwi's en watermeloen.
We lazen boeken en knuffelden met de kleine baby en toen we ons weer fijn voelden plukte we heel veel bloemen.
Voor een bloemenkrans in mijn haar.

Ik maakte vrijdag na het avondeten een wandeling door het bos.
Het bos rook nat en fris, het bos voelde dat het warmer ging worden.
Ik vond er een hele berg afgezaagde rode takjes met knopjes er aan.
Vast geklemd onder mijn arm nam ik een grote bos mee naar huis, en straks een groot deel naar het hoge noorden.
Naar Zwolle en naar Groningen, waar de knopjes zullen uitgroeien tot bloemen of tot kleine blaadjes in de kamers van mijn vrienden.
(Ik denk dat mijn mama stiekem blij was dat ze van mij niet de hele bos in de huiskamer hoefde te zetten! Hah! )

Een klein bedankje voor mensen die mijn blog lezen.
Voor lieve reacties die ik de afgelopen dagen kreeg. Voor mensen die mijn volgen op Instagram..
Waar ik me eerst een beetje afzette tegen de digitaliserende maatschappij voel ik nu de keerzijde.
De lieve mensen, de fijne woorden. Dank! Dank!