donderdag 3 mei 2012



Merel en ik aten een tijdje terug in het park, ik klom in een boom en de zon ging onder.
Ik hou niet zo van honden, maar na een paar minuten had ik geluk en kwam er eentje aanrennen.
Met alle geluiden en gebaren die we hadden probeerden we de hond af te schrikken zodat hij er niet met onze hummus en radijsjes vandoor zou gaan.
Het eten vond hij niks, mijn schoenen die buiten het kleedje lagen wel.
Hij pakte er eentje in zijn bek en rende er het hele grasveld mee rond, zijn baas kreeg hem niet rustig.
Het enige wat ik kon doen was heel hard lachen op mijn rug op het kleedje en Merel vertellen dat dit het gĂȘnantste was wat ik in tijden had meegemaakt.
Na minuten lang toekijken hoe het baasje zonder succes de hond tot rust probeerde te krijgen kon ze het niet langer meer aanzien.
Merel trok haar hakken aan en ging de hond achterna door het grasveld.

Het baasje, ik en vast de hond zelf ook waren heel verbaasd.
Merel had het beest zo onder controle en ik had binnen een paar seconden mijn schoen terug.
Een schoen met tand afdrukken en kwijl.

De hummus en de radijsjes proefden lekkerder dan ooit.


3 opmerkingen:

  1. ahh ziet er zo fijn uit, ik wil ook picknicken! en wat een grappig schoenverhaal haha, gelukkig was ie nog heel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. haha aw, zo'n kwijlschoen :(
    maar het klinkt zo heerlijk lente, zo fijn. en jeej voor zoveel updates! ik hoop dat dat betekent dat je blij bent met je layout :)

    BeantwoordenVerwijderen