Het is een beetje gek, vies. Misschien wel een beetje luguber, in ieder geval vond ik dat zelf wel.
Ik vroeg ooit aan mijn ex-vriendje wat hij niet leuk vond aan mijn foto's en hij zei 'Dat je altijd foto's maakt waar of je voeten bij op staan, of dode dieren'.
Twee weken geleden sliep ik bij Tjerk in Amsterdam, Anne was werken ergens anders in het land.
Tijdens de lunch vertelde hij me dat hij tijdens het hardlopen de avond er voor een overleden zwaan had gezien.
Een hele mooie, witte zwaan op een parkeerplaats
Mijn tante had al twee keer vleugels van overleden zwanen afgesneden om ze te gebruiken voor een kunstwerk.
Op de 8ste foto van dit berichtje zie je ze, die waren toen nog niet gebruikt.
Overleden dieren, die vind ik interessant. Beetje eng, heel spannend.
Ik ben stiekem altijd een beetje geobsedeerd daar door.
Bij An en Tjerk hangen 3 grote foto's in de woonkamer van een overleden merel, vis en mol die ik vond en daarna fotografeerde.
Het konijn van Merel hielp ik begraven. Ik fiets terug om een een overleden vogel te bekijken.
Een beetje zenuwachtig werd ik er van, een overleden zwaan op een parkeerplaats.
De vorige dag had hij nog geleefd, mooier kon het niet.
Op naar de zwaan. Met 2 plastic tassen, een zaagje, mes en plastic handschoenen.
Maar op de parkeerplaats lag hij niet, ook niet bij de rivier er naast.
Ik vond alleen witte veren, die verzamelde ik in mijn plastic tas.
Toch wou ik nog even door zoeken, op zoek naar nog meer veren of naar een ander teken van de zwaan.
Terwijl ik zocht bij een omgevallen boom, doordrongen door struiken met stekels, vlogen er ganzen over.
En terwijl ze boven me vlogen en heel veel lawaai maakten dacht ik 'Misschien is dit een teken, dat ik dicht bij de zwaan ben'.
Maar lang kon ik niet nadenken over het teken want een van de ganzen kwam langs me heen vliegen.
Ter hoogte van mijn schouders, heel laag dus.
En met dat ik me bedacht dat het vreemd was dat dat beest zo laag vloog, vloog hij de struiken in.
De struiken met stekels, die groeide tussen de takken van de omgevallen boom.
Vleugels wijd, kop scheef. Op slag dood.
De zwaan waar ik naar op zoek was, vond ik niet.
Uit de lucht kwam een gans vallen en ik nam zijn vleugels.
Daarna tekende ik in mijn boekje een excuus brief aan de gans want zijn lichaam eindigde in een Nettorama zak, in een vuilcontainer.
Overigens zijn vleugels ook. Een vies, gedetailleerd verhaal over vlees wat er niet af wou.
Zijn grote zwarte veren sieren in een potje mijn kamer.
En niet alleen die van mij. Ook de woonkamer van Tjerk en Anne en de kamer van Merel.
Hij zal langer herinnerd worden dan welke gans dan ook.
