maandag 7 november 2011

Maandag

Was ik maar een beetje zoals iedereen hier. 
Zoals alle mensen die overal naartoe fietsen zonder erbij na te denken.
Alle mensen die weten waar ze zijn en weten waar ze naartoe willen. 
Die snappen bij welk stoplicht je door rood kunt rijden zonder aangereden te worden en die tussen het verkeer manouvreren alsof ze nooit iets anders doen.
De eerste weken in Utrecht heb ik me daar zo over verbaasd. Zal ik ooit zijn zoals zij? 

Nu ben ik twee maand verder en is het antwoord op de vraag dat ik nog wel even moet door oefenen..
Op zaterdag door de binnenstad is een beproeving. 
Niet alleen voor mijn fiets vaardigheden maar ook voor mijn humeur. 
Ik was toe aan thee en rust toen ik thuis kwam.
Omdat ik geen enkele straat in Utrecht kende, nee zelfs niet die die in het monopoly spel zitten, was een stratengids kopen bij de VVV een van de eerste dingen die ik deed.
Mijn stratengids is een beetje zoals het geheugen van de fietsende mensen. Wijst me nooit de verkeerde kant op, is duidelijk.
Op de fiets heb ik het vaak warm omdat ik een sjaal om doe terwijl het niet eens koud is maar mijn stratengids zit steeds vaker in mijn tas in plaats van in mijn klamme handjes. 
Ik boek vooruitgang.

En dan nog iets, wat ik me bedacht.
Een jaar lang kon ik fantaseren over hoe studeren het jaar daar op zou zijn, en toen zakte ik voor mijn examen.
Dus kreeg ik zomaar nog een jaar om er over na te denken. 
Om te dromen en te verlangen naar het jaar dat ik uit zou vliegen.
Over de verantwoording die ik niet meer zou hoeven af te leggen, over mijn eigen kamer in mijn eigen huis en over de nieuwe mensen die mijn nieuwe vrienden zouden gaan worden..
Ik kon niet wachten, ik had zoveel zin. 
En weetje waarin in het meeste? 
Om mijn eigen boodschappen te doen.
Niet dat ik van boodschappen doe hou, niet echt eigenlijk. 
Ik woon boven een supermarkt en toch moet ik me er toe zeggen om te gaan.
Maar het is een beetje het symbool dat al mijn dagdromen over mijn nieuwe leven in een keer samenvat.
Dat ik nu kan halen wat ik wil, voor de gelegenheid die ik wil. 
Drank voor een feestje,  groenten en fruit op de markt of olijven bij de turkse winkel.
De vrijheid die ik nu heb, om dingen te kopen voor avonden aan mijn eettafel of voor lekkere boterhammen die mee gaan naar college. 
Dat betekend voor bijna niemand iets maar wel wat voor mij. 
Dingen die ik me bedenk wanneer ik thee drink op mijn vensterbank.

Weinig foto's, veel leren, weinig sociale activiteiten. Nog 1 week en dan ben ik klaar met tentamens.

1. Mijn bed.
2. Kistje met herinnering van jou. Kaartjes, foto's, jou bed.



2 opmerkingen:

  1. Dat is precies wat ook weken lang door mijn hoofd spookte. Een nieuw leven, het is heel erg wennen, dat wel. Maar het is o zo fijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik begrijp je, over dat boodschappen doen. Ik kijk daar ook naar uit. En weetje, stiekem koop ik zelf wat boodschapjes af en toe. Heerlijk.
    (ook al woon ik nog bij mijn ouders, zij nemen nooit sandwichspread mee :( )

    BeantwoordenVerwijderen