maandag 25 maart 2013


Een tijdje terug paste Anna en ik op de poezen van mensen die op vakantie waren.
We sliepen een week lang in hun mooie, oude huis.
We kookten in de keuken waar we niets konden vinden.
Bakten knoflooktaart, heel veel koekjes en zomerfruitcrumble. Kookte soep en veel salades.
De oven warmde onze broodjes in de morgen en koelkast koelde de gembercitroenlimonade die we de hele dag door dronken.

Toen we de eerste ochtend op onze sokken door het huis heen rende kwamen we er achter dat 1 van de poezen een beetje vreemd deed.
Bij nadere inspectie, een verhoogd hartslag bij ons beide en wel honderd keer te hebben gezegd 'ik vind het zo naar, dit is echt niet goed' belde ik de dierenarts voor advies.
De assistente die ik aan de lijn kreeg keek in haar bestand of de poezen bij hun kliniek waren ingeschreven.
De achternaam van hun baasjes moesten we opzoeken tussen de post, de naam van de katten waren we vergeten maar met de omschrijven 'het gaat om de hele dure van de twee, zo'n bijzondere, eentje met verschillende kleuren' en de beschrijving van hoe de kat er uit zag 'overal bloed, beweegt niet en zijn ogen gaan niet meer open' kregen we voorrang op de afspraken en mochten we meteen langs komen.

Ik sprintte niet naar de dierenarts maar naar de stad want mijn werkgroep was al een kwartier voordat ik van huis weg ging begonnen. Anna bracht de arme stakker naar de arts.
In de tussentijd deden we ook nog een poging tot contact met de baasjes die op dat moment de pisten af gleden in Oostenrijk, of misschien wel chocolademelk met rum dronken in de zon.

Toen ik het lokaal in kwam vroeg de docent of ik de poes weer gevonden had?
Waarschijnlijk had ik door mijn lichte fase van paniek de informatie een beetje verkeerd door gegeven aan mijn studiegenootje, die haar had ingelicht over mijn verlate deelname.
Ik zei dat we de poes weer hadden gevonden omdat haar ongeduldige houding niet om de waarheid vroeg en at snel nog wat zomerfruitcrumble, als ontbijt.

Toen ik 2 uur later terug kwam zag het beestje er een beetje naar uit, zijn nek was kaalgeschoren en de krassen waren nu veel duidelijker zichtbaar.
Op de bovenste foto ziet de poes er nog wel lief uit met die krassen, in werkelijkheid was het eng en vies.
Waarschijnlijk had hij vastgezeten in de schutting, of in het prikkeldraad van de buren. Hij had ook een ontstoken oog, maar hoe dat kwam was niet duidelijk.
Met liefde gaven we hem vier keer per dag oogdruppels en verdeelden we de antibiotica over zijn eten, wat nog lastig was aangezien de beide katten uit hetzelfde bakje aten.

We knuffelden in bed met ze en lieten ze van de tulpen op de tafel eten, al kwam dat meer omdat we de bloemen in de nacht steeds vergaten van de eettafel af te halen.

De mensen waren blij dat we zo goed gezorgd hadden voor de beestjes en de biologische wijn en uiensoep die we voor ze hadden achterlaten kwam als geroepen.
Hun buikjes knorden en na een lange dag autorijden waren ze de motivatie om iets lekkers te koken ergens onderweg verloren..

7 opmerkingen:

  1. Ha superleuk (niet van de kat dan, maar huis/katten oppas spelen) Hoe kwam je daar aan als ik vragen mag?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow, wat een verhaal! Blij dat alles weer in orde is met het beestje. Kan best eng zijn als je niet weet wat er aan de hand is hé! Maar eind goed, al goed :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. brrrr spannend verhaal! Goed dat alles weer in orde is! Het lijken me wel mooie poezen, buiten het kaalgeschoren plekje dan!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Brr dat wil je toch nooit mee maken, als je op een kat past van een ander. Maar je hebt wel twee hele mooie foto's.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jee wat een verhaal zeg! 0.0

    BeantwoordenVerwijderen